Bambrugge - Net terug van een zes maanden durende voettocht van 2.650 mijl door Noord-Amerika zit Niels De Groot (20) uit Bambrugge net terug op de schoolbanken. “Ik had gedacht dat de schok bij terugkeer groot zou zijn, maar het valt best wel mee.” Je bent jong en je wil wat. Dat is exact wat Niels De Groot eind vorig jaar bedacht toen zijn eerste jaar hoger onderwijs niet wou vlotten. “Ik voelde dat ik eerst weg moest en dat heb ik ook gedaan”, vertelt hij.

Met enkel wat beperkte kampeerervaring van bij de Chiro en zonder noemenswaardige fysieke voorbereiding besloot De Groot de Pacific Crest Trail (PCT) te stappen. Dat pad voert over een afstand van 2.650 mijl, omgerekend zo’n 4.286 kilometer, van in Mexico tot aan de Canadese grens met een hoogteverschil van 4.000 meter.

Heroïneverslaving

“Tot ik de film ‘Wild’ zag, had ik nog nooit van de PCT gehoord.” Die film vertelt het verhaal van de 22-jarige heroïne verslaafde Cheryl Strayed die de tocht onderneemt om haar leven terug op zijn plooi te krijgen. “Het idee om hetzelfde te doen is daar ontstaan, maar voor alle duidelijkheid: ik heb en had geen heroïneverslaving”, knipoogt Niels.

Nog nooit tent opgezet

Met enkel een vliegtuigticket en een rugzak met beperkte inhoud startte het avontuur. “Ik wist niet wat ik moest verwachten en stond er in het begin ook helemaal alleen voor. Gelukkig vond ik snel hulp voor het opstellen van mijn tent, want dat had ik nog nooit gedaan.” Mensen maakten en kleurden dan ook de tocht. “Net door alleen te starten heb ik tal van trekkers ontmoet waardoor ik nooit echt alleen ben geweest.”

Sneeuwstorm

In een afwisselend gezelschap van een twaalftal andere trekkers startte de tocht van Niels eerst door de woestijn en vervolgens over de hoogste delen van de bergketen Sierra Nevada. “Op dat moment lagen die nog in de kou en sneeuw.” Eenvoudig was het nochtans niet. “Vorig jaar zijn op dat deel drie trekkers verongelukt bij het oversteken van een rivier.” Niels maakte heel wat moeilijke momenten mee. “In de bergen werden we getroffen door een sneeuwstorm. Die dag haalden we slechts 6 mijl.” Toch noemt Niels de ruwe Sierra Nevada, Spaans voor 'besneeuwde bergketen', de mooiste plek van zijn tocht. “Daar wil ik ooit nog eens terugkomen.”

Trail Angels

Ondanks het ontbreken van een fysieke voorbereiding bleven lichamelijke ongemakken grotendeels uit. “De eerste 500 mijl, circa 800 kilometer, had ik last van bleinen, maar aan opgeven heb ik nooit gedacht. Op moeilijke momenten hielpen de mede-trekkers je er wel door en onderweg waren ook heel wat ‘trail angels.” Die ‘angels’ of engelen zijn streekgenoten die de tocht zelf maakten of een enorm respect voor de stappers hebben. “Midden op het pad kon je daardoor een gevulde frigobox met frisdrank en fruit aantreffen of een bord met ‘free shower’ en een telefoonnummer. Het leverde hartverwarmende ontmoetingen op waardoor ik Amerikanen nu toch wel anders bekijk.”

Beren

Ondanks de goede zorgen was de tocht nochtans niet vrij van gevaar. “Op een dag zag ik dichtbij een berenwelp zonder moeder. Gezien het gevaar wanneer je tussen een moeder en haar jong komt, ben ik keihard weggespurt.” Op een nacht kwamen ook drie beren langs in het kamp. “Dat heeft men mij althans verteld, want als enige ben ik daar gewoon doorgeslapen.” Een ander moment werden de trekkers achtervolgd door poema’s. “Best spannend was dat.”

Bitterzoet einde

Aan het eindpunt stond Niels met heel gemengde gevoelens. “Het was bitterzoet. Eigenlijk wou ik niet dat het gedaan was. Die trip leek voorbijgevlogen en op de koop toe had ik geen visum voor Canada waardoor ik afscheid moest nemen van een goede vriend die verder stapte. “Dit waren de zotste zes maanden van mijn leven en ik heb tal van nieuwe vrienden gemaakt.”

Slordig

Toch was het ook een confronterende tocht. “Ik ben mezelf tegengekomen. Mijn slordigheid was in het begin problematisch om materiaal terug te vinden in mijn rugzak.” Als je zes maanden stapt, heb je ook aardig wat tijd om na te denken. “Ik heb mezelf beter leren kennen en ben als iemand anders teruggekeerd. Deze ervaring draag ik sowieso mee en ik droom al van andere gelijkaardige avonturen.”

Stap voor stap

Misschien stapt Niels de PCT nog wel een keertje opnieuw. “En intussen ontdekte ik ook al andere trails door Amerika en in Europa kan ik altijd nog een keertje naar Compostella stappen.” Niels krijgt er duidelijk niet genoeg van. “Het moeilijkste is starten en eens je dat gedaan hebt, volstaat het om gewoon te stappen: de ene stap na de andere.”